De theorie:

E-nummers zijn stoffen die kenmerken toevoegt aan voedingsproducten, zoals kleur, smaak, textuur of houdbaarheid.

Veel voedingsproducten zouden dus zonder deze stoffen minder lekker smaken, minder makkelijk te bereiden zijn of er onsmakelijk uitzien.

De praktijk

De op het oog gunstige uitwerkingen van E-nummers hebben vrijwel alleen financieel nut voor de voedingsindustrie. Sommige E-nummers hebben een licht verslavende werking, waardoor consumenten meer geld uitgeven en (te) veel eten. Het meest duidelijke voorbeeld zijn chips. Vergelijk de smaak van A-merk chips in Nederland maar eens met onbekendere chips die je bijvoorbeed in het buitenland eet. Na een paar chips van een B of zelfs C merk ben je wel uitgegeten, maar de A-merk chips in Nederland kan je onafgebroken doreten totdat de zak op is.

Ongevaarlijk? Dit zegt het voedingscentrum:

Producten met E-nummers kun je veilig eten. Dit geldt ook voor zoetstoffen. Zelfs als je alleen suikervrije producten gebruikt: bij een normaal eetpatroon krijg je niet te veel zoetstof binnen.

Alleen mensen met PKU of met een overgevoeligheid voor sulfiet moeten sommige E-nummers mijden.

PKU

Mensen met de aangeboren stofwisselingsziekte PKU kunnen het aminozuur fenylalanine uit aspartaam niet verteren. Op producten met aspartaam (E951 en E962) staat daarom de waarschuwing ‘bevat een bron van fenylalanine’.

Sulfietallergie

Mensen met overgevoeligheid voor sulfiet moeten producten mijden met zwaveldioxide (E220) en kaliumbisulfiet (E228).

Er zijn wel wat kanttekeningen te maken. E-nummers hoeven dat niet direct een gevaar op te leveren voor de gezondheid. Het toevoegen van E-nummers om commerciele redenen kan er wel toe leiden dat mensen meer van het product nemen dan dat goed voor hun is. Het toevoegen van smaak, of zelfs stoffen met een verslavende werking kunnen leiden tot overconsumptie en daarmee tot overgewicht, hoge bloeddruk (zout), teveel slechte cholesterol enz.

De volledige lijst